Argümantasyon Tekniği

Argümantasyon Tekniği

Argümantasyon Tekniği

Argümantasyon tekniği, ilk kez Toulmin tarafından ele alınmıştır. Argümantasyon tekniğini Toulmin; bilim insanlarının destek ve gerekçelerden ulaştıkları iddialar ile kanıtları birleştirmek için argümantasyonu kullandıklarını belirtmiş ve bu uygulamanın altı ögesinden bahsetmiştir. Bir argümanın yapısını birbirine bağlı öğeler açısından ele alan Toulmin'in argümantasyon modeli; bir iddiadan, bu iddiayı destekleyen kanıtlardan, kanıtlar ve iddia arasındaki ilişkiyi gösteren kanıtlardan, kanıtlar ve iddia arasındaki ilişkiyi gösteren gerekçelerden, gerekçeleri kuvvetlendiren desteklerden (ön bilgilerden), niteleyicilerden ve son olarak da iddianın geçersiz olduğu durum veya olayları işaret eden çürütmelerden oluşan bir modeldir. Bir konu hakkında derinlemesine düşünme, kanıtlar sunma, konuları iyi anlama ve kavram yanılgılarını gidermek amacıyla kullanılan argümantasyona bilimsel süreç içerisinde sık sık yer verilmektedir. Argümantasyon, araştırma ve deney sonuçları gibi bilimsel kaynaklardan elde edilen raporlar argüman olarak kullanılabilir. Argümantasyon: öğrencilerin kendi düşüncelerine başkalarını inandırabilmeleri için bir konu hakkında düşünceler ileri sürme, bu düşünceleri destekleme, düşünceleri değerlendirme ve arıtma sürecidir.

Toulmin'in argümantasyon modeli aşağıda açıklanmıştır.

Veriler: Varsayıma dayalıdır, problem durumunda verilir; iddiayı desteklemeye yönelik argümantasyonda yer alan olgulardır.

İddialar: Verilere dayalı olarak ortaya koyulan sonuçlardır.

Gerekçeler: Veriler ve iddialar arasındaki ilişkinin kanıtlanmasını sağlayan nedenlerdir.

Destekleyiciler: Belirli dayanakları kanıtlamayı sağlayan temel kabullerdir.

Sınırlayıcılar: İddianın doğru sayılabileceği durumları belirler ve iddianın sınırlarını belirtir.

Çürütmeler: İddianın doğru sayılamacağı durumları belirler.


Yorum Yaz